نام عبدالوهاب شهیدی من را می برد به اواخر دهه هفتاد، همان زمانی که تازه به مشهد آمده بودم. آن سالها در کنار درس خواندن و آشپزی کردن در اتاقم جایی نزدیک به حرم، همیشه صدای موسیقی اصیل و سنتی هم بود. یادم هست همان زمان با صدای استاد عبدالوهاب شهیدی آشنا شدم. تصنیف معروفش برای من و برای خیلی از آنهایی که موسیقی سنتی را خوش داشتند و دنبال می کردند شد تصنیف: "زندگی"  یا : آه من ترسم شبی دامنت بگیره/ با دلم بازی نکن عاشق و اسیره... ه. نوایی آرام، سنگین و پر از تمانینه و چه قدر آن تصنیف شنیدنی بود و هنوز هم البته. غیر از این هم نباید می بود چون آهنگ سازی آن اثر را در آلبوم زندگی یا همان "نگاه گرم تو"  استاد بزرگی همچون فرامرز پایور بود از اساتید درجه اول سنتور نوازی بود. بعد از آشنایی با نام و صدای استاد دانستم که عود هم می نوازد و رفتم و "راز عود" را از آلبوم های ایشان تهیه کردم البته شماره ۱ را که شامل ۴ آلبوم بود.

 شهیدی متولد۱۰ مه ۱۳۰۱ ر در میمه بود. موسیقی‌دان، خواننده، آهنگساز، مدرس آواز و نوازندهٔ عود  بود. مشوق خودش را در کار موسیقی پدرش می دانست و در این باره در گفتگویی گفته بود: «پدرم هم از آن جا که موسیقی را خیلی خوب می‌دانست، به من کمک می‌کرد و چند مثنوی را به من یاد داد که ای کاش نرفته بود و من از او بیشتر می‌آموختم. اما ۱۳ ساله بودم که ایشان درگذشت» شهیدی در ادامه راه هنر خود برای یادگیری سنتور و عود از محضر استاد اسماعیل مهرتاش استفاده کرد هر چند بعد علاقه بیشتر او به عود باعث می شود ساز تخصصی او عود بشود. استاد با برنامه گل ها به عرصه فعالیت جدی موسیقی در رادیو وارد شد و این همکاری چند دهه ادامه داشت که حاصل آن اجرای بیش از ۲۰۰ برنامه در رادیو شد. در کارنامه هنری او همکاری با اساتید بزرگی چون جلیل شهناز، فرامرز پایور، اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی و ... دیده می شود که نشان از جدیت آن استاد بزرگ و سطح بالای کار او دارد. او استادی بود که معتقد بود یک خواننده حتماً باید بر یک ساز موسیقی اشراف داشته باشد البته این را می شود از همراهی ساز عودش با بسیاری از آوازها و تصانیفش دریافت. او نام بلندی در موسیقی اصیل ایرانی در کنار نامهایی همچون جلال تاج اصفهانی، غلامحسین بنان، اکبر گلپایگانی، حسین قوامی، حسین خواجه امیری، محمود محمودی خوانساری، نادر گلچین،   ناصر مسعودی و محمدرضا شجریان، شهرام ناظری و ... بود نسلی که اموزگاران نسل بعدی آواز ایرانی شدند. در اهمیت جایگاه این استاد همین بس که استاد محمد رضا شجریان رد بزرگداشت او وقتی دعوت شد تا اجرایی داشته باشد و جایزه استاد را اهدا کند گفت: «من در مقابل شهیدی جرئت اجرا ندارم و خودم را در حدّ و اندازه‌یی نمی‌دانم که جایزه او را تقدیمش کنم. همین جا در مقابل استاد شهیدی سر تعظیم فرودمی‌آورم و دستشان را می‌بوسم.»